به روستای کنجوران در 35 کیلومتری شهرستان تویسرکان می رویم، روستای خوش و آب و هوایی که اکثر مردمش با کشت جو و دامداری معیشت خود را تأمین می کنند، زندگی در روستاها کمبودها و مشکلات خاص خود را دارد اما روستاییان پوست و گوشتشان با کار و تلاش آمیخته شده است.

و اما بانوان روستایی هم هستند که همراه با دیگر اعضای خانواده در تأمین خرج و مخارج زندگی فعالیت می کنند.

به سراغ یکی از بانوان روستا می رویم، که عشق به کار و تلاش را به درستی به دیگر اهالی می آموزد.

خود را ثریا ترک معرفی می کند چند سالی است که پدر و مادر خود را از دست داده و اکنون بعد از گذشت سال ها به تنهایی زندگی کردن عادت کرده است.

زمین کشاورزی ندارد، می گوید اگر هم داشته باشد به تنهایی توان نگهداری و کاشت، داشت و برداشت محصول را ندارد.

 حالا او برای آن که دستش را جلوی دیگران دراز نکند و به کسی وابسته نباشد برای تأمین معیشت خود به پرورش بوقلمون روی آورده است، در حال حاضر 12 بوقلمون دارد، گاهی تعدادشان افزایش می یابد و گاهی کمتر، اما با پرورش و فروش بوقلمون ها بخشی از هزینه های زندگی خود را تأمین می کند.

حالا مرا به داخل خانه دعوت می کند، کنارش می نشنیم دستم را به آرامی می فشارد، به دارقالی که بر پا کرده نگاهی می اندازد و گره ها را یکی یکی زیر و رو می کند لبخندی می زند و می گوید که فرش بافتن را از مادرش آموخته است، نام مادرش را که می آورد کم کم چهره اش درهم می شود و سعی می کند غم از دست دادن مادرش را نشان ندهد و باز نگاهی دیگر به تار و پودهای قالی می اندازد و تا ثانیه هایی خیره خیره به آن ها نگاه می کند.

ثریا اکنون در خانه ای که برادرش برای او ساخته زندگی می کند، گاهی در حیاط خانه گوجه فرنگی پرورش می دهد، رب پختن را هم به خوبی می داند، از رب های پخته شده بخشی را هم به فروش می رساند، تعدادی هم مرغ و خروس دارد و از این رو هم تمام قد کدبانوی نمونه ای است.

اهالی او را به عنوان بانوی سخت کوش روستایی می شناسند.

او حالا مدتی است در پایگاه مقاومت بسیج روستا عضو شده و امیدوار است با دریافت تسهیلات اقتصاد مقاومتی سرمایه ای برای رونق دادن به کارش پیدا کند.

می خواهد به بانوان دیگر روستا نشان دهد که حتی با دستان خالی می شود امیدوار به کسب درآمد بود و تاکنون این گونه رفتار کرده است.

فاطمه زنگنه

انتهای پیام/