به گزارش خبرنگار رودآور؛ روز گذشته 12 آذر ماه برابر با روز جهانی معلولان بود، بهتر است بخوانیم و بگوییم کم توانان، انسان هایی که یا به واسطه بیماری، یا مادرزادی و یا حوادث مختلف دچار نقص عضو یا ضایعه عصبی می شوند، اما آن چنان که باید مورد توجه قرار نمی گیرند، دغدغه های کم توانان یکی و دو تا نیست، ناراحت کننده تر اینکه حتی روز گذشته در هیچ رسانه ای در استان همدان نامشان برده نشد.
سال های قبل هرچند که مسئولان دغدغه های کم توانان را نمی شنیدند، لااقل کلامی از خود متولیان امر رسانه ای می شد! اما امسال هیچ و هیچ.
از عدم مناسب سازی معابر گرفته تا نگاه های ترحم آمیز بی هیچ دغدغه از سوی برخی مسئولان به این افراد بگذریم، می رسیم به خانواده های کم توانان به ویژه خانواده هایی با چند کم توان. این خانواده ها شرایط زندگی سختی از فشارهای اجتماعی و اقتصادی گرفته تا فشارهای و روانی را در روزهای کرونایی تجربه می کنند.
سال گذشته درست در چنین روزهایی در خبرگزاری دولتی به نقل از سیدسعید شاهرخی استاندار همدان آمده بود که؛ «معلولان افراد توانمندی هستند که استفاده از توانایی آن‌ها در دستور کار قرار دارد و از ظرفیت کم توانان استفاده می شود.»
 از این ادعا یک سال گذشته و اما نه استاندار و نه دستگاهی در این بازه زمانی از توانمندی معلولان بهره نگرفته است، هم چنان که شاهد هستیم 12 بیمار پروانه ای در تویسرکان زندگی می کنند، بیمارانی که به دلیل نوع خاص و شرایط بیماریشان اگر به آنان توجه نشود، کم کم همچون پروانه در آتش می سوزند، آب می روند و دچار معلولیت جسمی می شوند ودر آخر نادیده گرفته می شوند و همچون زینب یکی از بیماران پروانه ای با تحصیلات دانشگاهی، جان به جان آفرین تسلیم می کند.
با وجود آن که بیماران EB یا مناسب تر آن است بگوییم بیماران پروانه ای به سختی با تمام مشکلات و درگیری های ناشی از این بیماری پوستی مادرزادی دست و پنجه نرم می کنند و بارها و بارها اعضای درونی جسمشان از جمله نای و ریه آنان درگیر می شود و باید تحت عمل های طولانی با متحمل شدن هزینه های سنگین  قرار گیرند، دستگاه های دولتی که باید از آنان حمایت کنند پا در رکاب نیستند.
سختی های زندگی این بیماران بسیار است، بسیار. تصورش را کنید پروانه ای ها هر لحظه همانند یک حادثه دیده با سوختگی درجه سه درد و رنج می کشند، با تمام این دردهای جسمانی، باز نادیده گرفته می شوند.
بازهم خوشا به غیرتشان که تعدادی از پروانه ای ها در تویسرکان به سراغ تحصیلات عالیه رفته و مدارک دانشگاهی کسب کرده اند، اما حاشا به غیرت آن مسئولی که از توانمندی و ظرفیت آنان استفاده نمی کنند و به آنان می گویند "بروید دنبال زندگی خودتان اینجا برای آدم های سالم کار نیست برای شما باشد؟!" 
امکانات بهداشتی و درمانی مناسب برای این بیماران مهیا نیست چه رسد به آن که برای آنان امکانات رفاهی فراهم کنند.پوست ای.بی ها حساس است، حساس تر از بال های شکننده یک پروانه و در روزهای کرونایی برای رعایت پروتکل های بهداشتی نیازمند مواد ضدعفونی کننده خاصی هستند، با این وجود چند هفته ای نمی گذرد که فرماندار تویسرکان از آنان برای حضور در یک جلسه آن هم ایستاده بدون چیدن صندلی دعوت می کند و گره ای از مشکلاتشان هم باز نمی شود!
عبدالمالکی یکی از بیماران پروانه ای عنوان می کند: به ما می گویند برای توانمندسازی شما کارهای بسیار انجام می دهیم! تنها حرف است و عملی در میان نیست.ما از خیر یک شغل "تلفن چی" هم می گذریم، لااقل شرایط دریافت تسهیلات بانکی برایمان فراهم کنند تا بتوانیم با اندک سرمایه ای هم که شده، شغلی برای خودمان فراهم سازیم تا دستمان برای خرید یک باند میپلکس به منظور پانسمان زخم هایمان جلوی این و آن دراز نشود.
به گزارش رودآور؛ شرایط خاص کم توانان برای ما آزمایشی است بزرگ.آیا در عمل به وعده های خود برای رفع دغدغه های آنان همت جهادی در پیش گرفته ایم یا نه، که اگر نه! فردا روزی باید پاسخ دل های شکسته اینان را بدهیم.
انتهای پیام/ز