به گزارش خبرنگار رودآور؛ باز هم اربعین آمد، 40 روز می گذرد که خیمه های نیمه سوخته اهل بیت (ع) خاموش نشده است، 40 روز می گذرد و در این روزها موهای سوخته دخترکی سه ساله با صورتی نیلگون در خرابه های شام با خون های محاسن پدرش هنوز بازی می کند، عشق بازی پدر و دختر است دیگر، تماشایی به رنگ خورشید و آسمان.
*دل های بیقرار مست حسین اند...
 40 روز می شود که داغ زینب(س) آرام نگرفته و برادر نازنینش را ندیده است، 40 روز می شود که رباب مویه سر می دهد و برای علی اصغرش روضه پسرم پسرم می خواند، روضه ای برای گلویی کوچک و نحیف اما پرپر شده از تیر نامردی حرمله، صدای العطش کودکان که قرن هاست از خیمه ها به گوش می رسد امان از دل های حسینیان بریده است، دل های بیقرار مست حسین(ع) اند و آرام ندارند.
و اما دو سالی می شود که بسیاری از عاشقان و دلدادگان کوی یار در ایران اسلامی از پیاده روی اربعین جامانده اند و قدم به قدم جای پای جابر نرفته اند و آه چه سوز جانسوزی است این دوری و فراق از یار.
*اربعین؛ بزرگترین رسانه اسلامی، درخشنده تر از همیشه
اربعین تلفیق ایمان، عشق، محبت و یادآور غوغایی از غم اهل بیت عصمت و طهارت(ع) است و پیاده روی اربعین در طول قرن ها بزرگترین رسانه اسلامی بوده و هست و یک جهان می پرسد، این حسین کیست که حول محبتش عالمیان گردهم جمع می شوند، بر سر و سینه می زنند، روضه می خوانند، ناله سر می دهند.
* تاول های محبت، از بیقراری دل هاست
و به یاد می آوریم روزهای مانده به اربعین در سال های گذشته را، تاول هایی از جنس محبت پاهای آنانی که در مسیر نجف تا کربلا پیاده آمده اند را چه زیبا کرده است.این تاول ها نشان دهنده دل های بیقرار است که نمی توانند یک لحظه بی حسین(ع) زندگی کنند، دل هایشان بی تاب است، بی تاب حسین(ع)، اما همین که در مسیر گام بر می دارند، آرام می شوند، نه تشنگی، نه گرسنگی نه ترکیدن تاول ها، جلوی حرکتشان را نمی گیرد، و این سروده را مدام زمزمه می کنند؛ "عاشقا بیاین تماشا بزنیم سری به آقا کربلا بریم پیاده پابوس حسین زهرا (س)..."
و اشک می ریزند و اشک می ریزند و باز اشک می ریزند، هرجا در مسیر پرچمی به نام حسین(ع) برافراشته شده لحظه ای درنگ می کنند و زیر پرچم سیدالشهدا(ع) می روند، آن را می بوسند و باز ادامه طریق.
*زندگی اهالی کربلا وقف حسین فاطمه(س) است
عراقی ها چقدر محبت دارند، زندگیشان را وقف زائران حسینی کرده اند، هر عاشقی آمده، تمام دار و ندار خودش را که یک سال جمع آوری کرده، مخلصانه، بی ریا و بی زرق و برق دنیا به زائران اربعینی تقدیم می کند، حتی آن پیرزن عراقی که تمام هستی اش یک کتری نیمه سوخته است و آب درونش می ریزد تا جوش آید و چای غلیظ و خوش طعم خود را به حسینینان دهد.
یا آن کودک عراقی که از کنارت با شور و حالی وصف نشدنی عبور می کند، عطر به دست و صورت می زند و فریاد بر می آورد،" لبیک یا حسین(ع)" و تو هم بی اختیار با او همنوا می شوی و می گویی؛ " لبیک یا حسین(ع)".
*تلاقی عشق و محبت همین مرکز بین الحرمین است
ضریح مبارک و رخشنده امام حسین(ع) را دیده ای؟ آن طرف تر ضریح پرنور عباس(ع) را چه؟ تنها دوست داری گوشه ای نشسته و چشم از آن ها برنداری درست در وسط بین الحرمین، یک نگاه به این طرف، یگ نگاه به آن طرف، اینجا تلاقی عشق و محبت است.
 حتی موقع خداخافظی هم عقب به عقب راه می روی و چشمانت را نمی خواهی از آن بارگاه نورانی دور کنی...
*دوری از پیاده روی اربعین سنجش عیار عطش ماست
و اما جامانده ایم و با این خاطره ها یکی دو سالی می شود زندگی می کنیم. عیار عطش ما برای قرائت زیارت عاشورا در سجده گاه عشق  در بین الحرمین سنجیده می شود.خدایا تاب این دوری را دیگر نداریم، قلب هایمان در فشار است، گونه هایمان از اشک خیس، جگرمان سوخته؛ اما هنوز نه به اندازه داغی که بر اهل بیت(ع) گذشت؛ امان از دل از زینب(ع) که آن 40 روز تا اربعین که مزار مطهر برادرش را ندید چه بر سرش گذشت... لبیک یا حسین(ع)...
انتهای پیام/ز