به گزارش رودآور؛ دانشکده فنی و منابع طبیعی تویسرکان به عنوان یکی از دانشکده های اقماری دانشگاه بوعلی سینا با وجود پتانسیل، فضای کالبدی و آموزشی مناسب و داشتن  شرایط  پذیرش دانشجو در رشته های جدید و همچنین دانشجوی دختر در رشته های موجود به دلیل کم توجهی مسئولین شهرستانی و عدم تحقق وعده های فرماندار، شهردار و شورای محترم شهر در برآورده کردن زمینه های توسعه ای مانند راه دسترسی و سایر زیرساختهای لازم طی دو سال گذشته نتوانسته است مسئولین دانشگاه را در این امر مهم متقاعد سازد.

طی دو سال اخیر که مراحل گرفتن مجوز در دو رشته کاربردی مهندسی مبل و منبت و مهندسی راه آهن و همچنین مجوز پذیرش دانشجوی دختر در این دانشکده شروع شده است، گردش کار آن در هیئت رئیسه دانشگاه متوقف گردیده و  دانشگاه موافقت خود را مشروط به ایجاد راه ارتباطی و زیر ساختهای استاندارد دانشکده تصویب نمود.

به دنبال این تصمیم جلسات متعددی به منظور تحقق شروط  مصوب با فرماندار، شهردار و شورای شهر محترم شهرستان برگزار گردید و مراتب تصمیم گیری دانشگاه به اطلاع این عزیزان رسانیده شد. اگر شرایط مذکور با جدیت از طرف مسئولین محترم مورد پیگیری قرار می گرفت شاید سال گذشته شاهد رشته های فوق الذکر و دانشجوی دختر در این دانشکده بودیم و گروه کثیری از فرزندان و دختران این شهرستان بجای انتخاب محل تحصیل خود در سایر شهرها در شهر خود و نزد خانواده مشغول به تحصیل می شدند. علاوه بر آن شاهد دو رشته کاربردی به نام مهندسی مبل و منبت و مهندسی راه آهن بودیم.

این در شرایطی است که بیش از 15 درصد مردم این شهرستان از راه مبل و منبت امرار معاش می کنند که وجود این رشته می تواند تحول چشمگیری در پیوند بین بازار و دانشگاه بوجود آورد. از طرفی با راه اندازی دو خط آهن در دو طرف شهرستان یعنی  راه آهن تهران- سنندج و راه آهن تهران – کرمانشاه می تواند این دانشکده را به عنوان مرکزی برای تربیت مهندسین مورد نیاز در راه آهن غرب کشور  تبدیل کند.

اکنون که پذیرش رشته و دانشجو به این مرحله تعین کننده رسیده است انتظار می رود که مسئولین شهرستانی کمی نسبت به این فرصت حاصل شده تامل نموده و جهت برآورده شدن شروط  تعین شده توسط دانشگاه دیگر بیش از این درنگ نکنند. هر گونه درنگ در این مهم ظلم در حق مردم علم دوست و شایسته این شهرستان خواهد بود که قابل بخشش نیز نخواهند بود.

با این اوصاف دیگر نباید از تحول و توسعه دانشگاه های شهرستانهای همسایه مانند ملایر، نهاوند و یا اسد آباد صحبت به میان آورد، مقایسه کرد و افسوس خورد. دیگر نباید افسوس خورد که چرا شهرستان اسد آباد با جمعیتی کمتر از تویسرکان دارای دانشگاه شده است و ما در حفظ یک دانشکده هم  موفق نبوده ایم.

ساختمان ها و تاسیسات ایجاد شده موقوفه در دانشکده تویسرکان بی نظیر است  بطوریکه اگر این شرایط در هر شهرستان دیگری فراهم بود به یک دانشگاه بزرگ تبدیل گردیده بود. از خودمان باید بپرسیم برای آموزش عالی شهرستان بجز آنچه خیرین ساخته اند چه کرده ایم، آن وقت می بینیم سهم مسئولین دلسوز شهرستان از این دانشکده حتی ساخت راه دسترسی آن هم نبوده است.

دانشجویان باید برای رسیدن به دانشکده از کوچه باغهائی عبور کنند که با وجود آن همه امکانات ساختمانی و هیئت علمی که فراهم گردیده این موضوع میان ذوق هرکس می زند. امیدوارم که مسئولین و مخاطبین محترم مطالب بنده را به عنوان یک تویسرکانی که ریاست این دانشکده را به عهده دارم از روی دلسوزی تلقی نموده و بر پیگیری آن تامل نمایند تا شاهد موفقیتهای شهرستان بوده و دین خود را به مردم غیرتمندمان که در همه صحنه های سخت انقلاب آزمون  داده اند ادا کرده باشیم.
اکبر خدابخشی رئیس دانشکده فنی تویسرکان

انتهای پیام/