به گزارش خبرنگار رودآور؛ نزدیک اذان صبح بود، اذان صبح نوزدهم ماه مبارک رمضان، مرغابی ها غوغا کردند، درب خانه هم عجیب غوغا می کرد...
و یک جهان در هیاهو بود، نمی شود باید به مسجد برود، کوفیان نامرد، نامردتر از همیشه بودند و دل هایشان تیره تر از سیاهی شب، علی(ع) در محراب مسجد الله اکبر  و با اقامه نماز ایستاد،  بعد رکوع و بعد سجده، هنوز سر از سجده برنداشته بود، که آن ملعون با شمشیر زهرآگین خود بر فرق مبارک مولایمان زد و"فزت و رب الکعبه" جانشین نبی خدا به عرش اعلی رسید.
فرشتگان بر سر و صورت زدند، چشمان خود را فرو بستند تا آن صحنه را نبینند، خدایا این مولای متقیقان است که در خون خود می غلتد، آن شمشیر را نه ابن ملجم، بلکه سال ها پیش، تنها یکی دو روز پس از وفات رسول خدا(ص) جمعی در سقیفه آن فتنه اعظم، زهرآگین کرده بودند و آن شب بر سر مولا فرود آمد.
 همان زهر دشمنی و  سیاه دلی کینه توزانه عده ای که درب خانه رسول خدا(ص) را روزگاری به آتش کشیدند و با لگد بر درب سوخته، پهلوی مادرمان زهراء(س) را شکستند، همان زهری سرشار از کینه ای که در کوچه های تنگ مدینه بر بازوان فاطمه مرضیه فرود آمد و شد دستی ننگینی بر صورت مبارکش، به گونه ای که انسیه حورا تا روز شهادت خود، چهره ورم کرده اش را از علی(ع) پنهان کرد.
و بعد ها همان زهره کینه سبب شد خون از محاسن علی(ع) بر روی صورت مبارکش جاری شود، سجده و محراب هم خونین شد و آنچه بر جای ماند رد خون علی(ع) در محراب مسجد بود.
خبر شهادت مولا که به گوش همه رسید، عده ای هم گفتند؛ مگر علی(ع) نماز می خواند؟!  این فتنه معاویه بود تا با دروغ پردازی و شایعه پراکنی و حتی سندسازی با روایت های جعلی از اماممان، ایشان را مرتد بخوانند و برخی دیگر به دلیل کوتاه اندیشی آن دروغ بزرگ را باور کرده بودند، از این دروغ های بسیار که امروز هم در فضای مجازی به طور عمده رخ می دهد و عده ای ساده لوح فریب می خورند!!! تاریخ هر روز تکرار می شود...

و اما آن سپیده دم، علی(ع) را که به خانه آوردند، گفتند شمشیر نفاق پر از زهر بوده، عجله کنید برای مجروح شیر بیاورید.
 یتیمان کوفه کاسه شیر به دست صف به صف ایستاده بودند تا پدرشان را تیمار کنند، پدری که شب های بسیار در کوچه های تاریک و نفاق آلود کوفه از این کوی به آن کوی می آمد؛ نان، خرما، گاهی کلوچه و مقداری آرد، و کیسه های بسیار دیگر بر  دوش می گذاشت.
 درب خانه های یتیمان را یکی یکی می زد، گاه گاه در حیاط خانه آنان می نشست، دست نوازش برشان می کشید، بازی می کرد، با یتیمان امتش می خندید و با آنان گریه می کرد.گاهی دیگر کمی پنیر و گاهی گوشت کباب شده را در لقمه های کوچک تهیه و به دهان یتیمان می گذاشت تا آن یتیمان یک دل سیر بخندند.
و چاه تنهایی علی(ع) در آن نخلستان بیرون از کوفه خوب می داند که شانه های تاول برداشته علی(ع) از چه باری است، چاهی که با هق هق های سرورمان در روزهای پس از شهادت همسر با وفایش، تنها رازدار تنهایی امام عادلمان شده بود و اشک هایی که با آب چاه، آن مهریه زهراء(س) مخلوط می شد...
آن شب نه حسین و حسن، نه زینب و ام کلثوم و نه عباس یتیم شدند آن شب یک امت یتیم شد، علی(ع) برای یک امت یتیم نواز بود.
در بحارالنوار، جلد 42 صفحه 199 از امیرالمؤمین آمده که؛ " درباره یتیمان از خدا بترسید. مبادا که گرسنه بمانند و در جمع و جامعه شما تباه شوند من از پیامبر خدا شنیدم که مى فرمود: اگر کسى یتیمى را، تا آنجا که بى نیاز شود، سرپرستى کند خداوند به پاداش این کار، بهشت را بر او واجب مى کند. چنانچه اگر کسى مال یتیم را بخورد، خداوند- سوختن در- آتش را بر او واجب مى فرماید. "
فرزندان ناپاک آن اشقیایی که که با کینه خود ضربت بر فرق مولا زدند در دشت نیز دست از سر یتیم نوزان دیگر برنداشتند تا شد آنجه نباید می شد؛ بر صورت نحیف دختر دردانه سه ساله حسین(ع)، دختری که هنوز رد خون گوشواره ای که از گوشش می چکید، سیلی زدند تا به مانند زهرای مرضیه(س) با صورتی نیلگون و کبود در روز محشر وارد شوند.کوفیان نه رسم وفا شناختند و نه رسم یتیم نوازی.
سال ها می گذرد و تاریخ همچنان تکرار می شود، یک روز در فلسطین و لبنان، روزی دیگر در یمن، این اشقیای زمانه هستند که دست از خون ریزی برنداشتند و چه بسیار رد خون هایی که بر جای مانده، اما عَلَم علی(ع) همچنان پا برجاست تا به  دست عدالت گستر عدالتگر جهان یعنی امام زمان(ع) در قله وفا و صمیمت نصب شود و دشمنان بشریت را نابود گرداند.
انتهای پیام/ز