به گزارش رودآور به نقل از دانا؛ مهمترین بحثی که این روزها در ذهن بسیاری از مردم نقش بسته است، تشخیص زمان به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ای می باشد. مذاکراتی که به صورت فشرده تر و با وعده های دولتمردان، امید دوچندان را برای به نتیجه رسیدن آن ایجاد کرد.
آنچه که هویداست پیمودن مسیر مذاکرات برای تیم مذاکره کننده مستلزم اتخاذ تدابیر، راهبرد ها و تاکتیک های دیپلماتیکی می باشد که نقص در هریک، روند مذاکرات را با تاخیر مواجه خواهد کرد.
آنچه که دولت در صفحه نمایش خود از علت توجه به مذاکرات هسته ای نشان داد، گره خوردن این مذاکرات به وضعیت اقتصادی نابه سامان داخلی بود که مسبب آن را هم در وهله نخست تحریم های اعمال شده از سوی غرب دانست. این همان اولین خطای استراتژیکی بود که دولت یازدهم آن را منشا شد. و شاید این نقص راهبردی را از عدم تعریف صحیح حریف و امید کاذب با همراهی آن در طول مذاکرات و دادن امتیاز از سوی آن دانست. ولی به هر حال خطای محسباتی دولت اولین آدرس غلط را به حریف داد.
دولت همواره جدیت خود در مذاکرات را به انحای مختلف اعلام داشته است ، حریف اما نه تنها درصدد نشان دادن این جدیت از سوی خود نیست بلکه استفاده سوء از جدیت طرف ایرانی دارد. اعتماد بیش از اندازه و التماس عاجزانه و ارسال کدهای مضمحل کننده به طرف مقابل، باعث گردید که طرف غربی خود را در مقام صرف امتیازگیری محسوب کند و با هرسازش طرف ایرانی را به رقص متناسب با آن درآورد.
آنچه که نباید غفلت شود این است که در ایدئولوژی نظام مقدس جمهوری اسلامی "هدف هیچ گاه وسیله را توجیه نمی کند" این اصل که تناقض زیادی با اصل ماکیاولیسم دارد، اگر فراموش شود حریف معادله مذاکره را پر از متغیرهای سنگین و پرهزینه می کند. رفتار غیردیپلماتیک وزیر امورخارجه در سخنرانی اخیر خود در شورای روابط خارجی امریکا داشت سه آدرس بسیار غلط را مخابره کرد که از وی چنین انتظاری نمی رفت.:اول- دولت فعلی یک دولت مطلوب برای غرب در ایران است و غرب نباید فرصت راهبردی حمایت از این تیم را از دست بدهد.دوم- اگر غرب از این تیم حمایت نکند، این تیم شانسی برای بقا در صحنه سیاست داخلی ایران ندارد.سوم- تیم ایرانی نه برای رسیدن به یک توافق هسته‌ای بلکه برای تامین نیازهای سیاست داخلی خود مذاکره می‌کند.
نکته ای که حائز اهمیت است، ترسیم و تجسم چنین فضایی در مذاکرات هم برای داخل ناخوشایند است و هم برای دشمن دلپذیر. ناخوشایند از این بابت که مردم نگاه تحزبی و امتیازگیری برای حزب متبوع آقای ظریف را دخیل در روند مذاکرات می بینند نه منافع ملی و از سویی دلپذیر چون ایران در موضع ضعف و غرب دست برتر را در مذاکرات دارد و می تواند با یکی دوقدم جابه جایی امتیاز مطلوب را اخذ کند که این واقعاً جای تاسف را به خود می گیرد.
در نهایت آنکه این درخت پرورش داده شده دولت از ریشه معیوب است. دولت نباید حل مذاکرات هسته‌ای را مبنای عمل و تحرک خود قرار می داد و تنظیم تدابیر داخلی خود را به مذاکرات گره می زد. باز شدن چنین گره کوری از ازل مشخص بود که تنها با عبور از منافع ملی تسهیل خواهد شد و الا رفتار متناسب با طرف ایرانی را هیچ گاه نباید در مذاکرات از دشمن انتظار داشت. نکته دیگر اینکه دشمن شناسی ما قدری ضعیف است و هنوز در تعریف واژه کهنه دشمن درمانده‌ایم و علت العلل تمام این نقصان ها و امیدهای کاذب و سرخوردگی ها همین است.