به گزارش رودآور  به نقل از خبرگزاری فارس از همدان، بیست و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان با همه تلخی‌ها و شیرینی‌ها به پایان رسید، پایانی که آغاز دوره‌ای جدید از این جشنواره است، برگزاری این رویداد بزرگ فرهنگی در پایتخت تاریخ و تمدن ایران‌زمین با امضای تفاهمنامه، پنج سال دیگر تمدید شده است و همدان میزبانی جشنواره را در سال‌های آینده نیز خواهد داشت.

این جشنواره که طی سال‌های مختلف در مهرماه و همزمان با روز جهانی کودک برگزار می‌شد، امسال برگزاری آن به علت تقارن ماه محرم با ماه مهر، به آذرماه موکول شد که البته سردی هوا بر میزان استقبال مخاطبان نیز اثرگذار بود.

در جشنواره بیست و سوم تئاترهای خیابانی از خیابان به داخل محوطه مجتمع شهید آوینی انتقال یافتند زیرا سرمای هوا اجازه اجرای آن را به عوامل نمایش و تماشای آن را به تماشاگران نمی‌داد اما همین مسئله باعث شد تا کار هنرمندان مختل نشده و اجرا شود.

سالن‌های نمایش در این دوره از جشنواره چون سال‌های گذشته شلوغ نبود و با ازدحام تماشاگران مواجه نشد که سرمای هوا، نزدیکی امتحانات مدارس و از همه مهمتر تبلیغات کمرنگ این جشنواره اثرات خود را گذاشت.

تبلیغات جشنواره بین‌المللی محدود به نصب پرچم، پوستر و بنرهایی شده بود که آن هم زیاد چشم‌نواز نبود و در برخی از محلات هم اصلاً قابل مشاهده نبود؛ تبلیغات جشنواره‌ای در سطح بین‌المللی باید بسیار حرفه‌ای چهره شهر را جشنواره‌ای کرده و بتواند شهر را برای یک رویداد بین‌المللی آماده کند اما این اتفاق در همان نیفتاد و جشنواره آن طور که باید همه شهر را درگیر نکرد.

آنچه در این جشنواره مشهود بود، همکاری کمرنگ رسانه ملی در پوشش این رویداد بین‌المللی بود، در سال‌های گذشته شاهد حضور حداقل یک شبکه تلویزیونی در همدان برای پوشش این رویداد فرهنگی بودیم اما امسال هیچ یک از شبکه‌های ملی چنین اقدامی را نکردند و پوشش رسانه‌ای محدود به شبکه همدان شد.

مگر نه این است که چنین جشنواره‌ای در سطح ملی و بین‌المللی باید پوشش سراسری داشته باشد، چرا این ظرفیت باید تنها در اختیار جشنواره‌هایی با اعتبار ویژه و جشنواره‌هایی که در تهران برگزار می‌شود، قرار گیرد!؟

جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان از رسانه‌ای نشدن در سطح ملی رنج می‌برد و هرگاه این سئوال از مسوولان امر شده همه از کمبود اعتبار سخن می‌گویند، کمبود اعتباری که به اعتبار جشنواره لطمه می‌زند؛ همه ما می‌دانیم وظیفه رسانه‌ها در وهله نخست اطلاع‌رسانی است اما چرا جشنواره‌ای در سطح بین‌‌المللی حتی در قالب اطلاع‌رسانی نیز نگنجیده و پوشش رسانه‌ای آن کاملاً استانی باشد؟!

در سالن‌ها نیز نمایش‌های مختلفی در بخش‌های کودک، نوجوان و خردسال اجرا شد که برخی از کارگردانان از نبود تجهیزات کاملی چون نور، صدا و استاندارد نبودن سالن گلایه‌هایی داشتند زیرا گاهی قطعی صوت موجب اخلال در کار نمایشی شده و همین برای از دست دادن تمرکز اجرا کافی بود.

برخی کارگردانان سالن‌های بزرگ و برخی پلاتو را برای اجرای نمایش خود مناسب نمی‌دیدند که چه خوب بود این مسائل قبل از آغاز جشنواره مد نظر قرار می‌گرفت تا اجراها با سبک و سیاق کارگردانان همخوانی داشته باشد.

در این جشنواره هشت کارگاه آموزشی نیز برگزار شد که اساتید ایرانی و فرانسوی در این کارگاه‌ها حضور داشتند اما با توجه به اینکه مخاطبان این کارگاه‌ها اکثراً یا خود عوامل نمایش‌ها بودند یا برای تماشای نمایش در سالن‌ها حضور می‌یافتند، افراد کمتری در کارگاه‌ها شرکت می‌کردند و همین باعث شده بود که کمتر از این فرصت استفاده شود.

بر این اساس طبق گفته کارشناسان بهتر است این ورک‌شاپ‌ها قبل از جشنواره برگزار شود تا هنرمندان و علاقه‌مندان بتوانند با حضور قبل از جشنواره در کارگاه‌ها، در ایام جشنواره از نمایش‌ها بهره‌مند شوند که این مسئله برنامه‌ریزی مستمر دبیر و عوامل اجرایی را در طول سال می‌طلبد.

در هر حال بیست و سومین دوره این جشنواره نیز همراه با کاستی‌هایی به پایان رسید که امیدواریم در سال‌های آتی با آسیب‌‌شناسی که صورت می‌گیرد، این نواقص برطرف شود و شاهد جشنواره‌ای بهتر و با کیفیت‌تر باشیم.

تا جشنواره بیست و چهارم یک سال فرصت باقی است که متولیان امر نباید این رویداد بین‌المللی را پشت گوش انداخته و نسبت به آن بی‌توجه باشند، بلکه از همین امروز برای تجهیز سالن‌ها، تأمین امکانات لازم و همچنین رفع نواقص دست به کار شوند.

انتهای پیام/